Budynek powstał z inicjatywy Towarzystwa Zakładów Elektrotechnicznych „Siemens i Halske”, jako ich reprezentacyjna siedziba. Ambitny projekt architekta Karla Janisha został stworzony w stylu klasycznego modernizmu — z zastosowaniem innowacyjnych ówcześnie technologii: wielkogabarytowych szkleń oraz konstrukcji żelbetowej. Sześciokondygnacyjny gmach oddano do użytku w 1913 r. Jego architektura łączy wpływy Berlina, Paryża i Wiednia, stanowiąc jedno z najznamienitszych dzieł Łodzi początku XX w.

Na parterze natychmiast otwarto ekskluzywny dom handlowy „Siemens”, prezentujący nowinki AGD: od elektrycznych odkurzaczy po „telefony indukcyjne i bateryjne” oraz „rurki do karbowania włosów”. W 1914 r. funkcjonowały tu także luksusowe delikatesy braci Ignatowicz, oferujące importowane wina, towary kolonialne i egzotyczne owoce dla fabrykanckiej elity. Podczas I Wojny Światowej, po opuszczeniu miasta przez władze carskie, w gmachu gościł Główny Komitet Obywatelski Łodzi, który koordynował ochronę porządku i pomoc socjalną w trudnych czasach.

Obiekt poddano przebudowie w 1923 roku według projektu Dawida Lande. W latach 1923–1938 mieściła się w nim siedziba Banku Handlowo‑Przemysłowego. W okresie międzywojennym swoje biura ulokował tu także Związek Przemysłu Włóknistego oraz oddział Polskiego Czerwonego Krzyża, który zapewniał wsparcie społeczne.

Po II Wojnie Światowej budynek, znany jako „Dom Prasy”, był siedzibą redakcji wielu gazet (m.in. „Głos Robotniczy”, „Dziennik Łódzki” i „Express Ilustrowany”), jak i Polskiej Agencji Prasowej oraz Klubu Dziennikarza.

W 1984 r. historyczne podwórze kamienicy posłużyło jako plan teledysku zespołu Maanam do kultowej „Luccioli”, wpisując gmach w dzieje polskiego rocka.